آیه 22 سوره لقمان

وَ مَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ وَ إِلَى اللَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ «22»

وَ مَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ‌: و هر كه تفويض نمايد و تسليم كند امر خود را بدرگاه خدا و توكل نمايد بالكليه به خدا، وَ هُوَ مُحْسِنٌ‌: و حال آنكه نيكوكار باشد در عمل خود، يعنى موحد باشد؛ چه نيكوئى عمل، فرع ايمان است. 2-

جلد 10 - صفحه 356

عمل او بر وجه اخلاص باشد بدون شايبه ريا و سمعه. 3- مطيع و منقاد الهى باشد در جميع اوامر و نواهى كه متضمن علم به احكام و عمل به آن باشد. فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌: پس به تحقيق دست زده و آويخته به دست آويز محكم، وَ إِلَى اللَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ: و بسوى حق تعالى است و راجع به او باشد سر انجام همه كارها بر وجهى كه هيچكس را تصرف نيست به امر و نهى مگر ذات احديت سبحانى. يا آنكه نزد حق تعالى است همه ثواب‌ها و عقاب اعمال، يا عاقبت همه كس به خدا باشد.

تبصره: آيه شريفه تشبيه معقول است در انقطاع از غير و توكل و تسليم حق تعالى، يعنى چنانچه شخصى بخواهد صعود نمايد به قله كوهى، متمسك شود به ريسمان محكمى كه چنگ زند در آن و با كمال اعتماد بدون ترس خود را به مقصد رساند، همچنين كسى كه واقعا به تمام جهت متوجه حق شود با ايمان و اعتقاد كامل و تسليم امر الهى گردد، هر آينه تمسك جسته به دستاويز محكم كه رابطه و وصله الهى است و در عالم حقيقت عروه محكمى بالاتر از آن نخواهد بود.

نكته: تعديه اسلام به «الى» مفيد معنى توكل و تفويض است و تسليم نفس و امر به غير چنانكه به اين مفسر شد. (كما يقال اسلم المتاع و سلّمه الى الرّجل اذا دفع اليه) و تعديه آن به «ل» چنانكه در كريمه (بلى من اسلم للّه) واقع شده به جهت افاده معنى اخلاص است.

وَ إِذا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ قالُوا بَلْ نَتَّبِعُ ما وَجَدْنا عَلَيْهِ آباءَنا أَ وَ لَوْ كانَ الشَّيْطانُ يَدْعُوهُمْ إِلى‌ عَذابِ السَّعِيرِ «21» وَ مَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ وَ إِلَى اللَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ «22» وَ مَنْ كَفَرَ فَلا يَحْزُنْكَ كُفْرُهُ إِلَيْنا مَرْجِعُهُمْ فَنُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ «23» نُمَتِّعُهُمْ قَلِيلاً ثُمَّ نَضْطَرُّهُمْ إِلى‌ عَذابٍ غَلِيظٍ «24» وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ «25»

جلد 4 صفحه 279

ترجمه‌

و چون گفته شود بايشان كه پيروى كنيد آنچه را كه فرستاد خدا گويند بلكه پيروى ميكنيم آنچه را كه يافتيم بر آن پدران خود را آيا و اگر چه بوده باشد شيطان كه بخواند آنها را بسوى آتش سوزان‌

و كسيكه واگذارد روى دل خود را بسوى خدا با آنكه نيكوكار باشد پس بتحقيق چنگ زده است در دستگيره محكم و بسوى خدا است سر انجام كارها و كسيكه كفر ورزد

پس نبايد غمگين سازد تو را كفرش بسوى ما است بازگشت آنان پس خبر ميدهيمشان بآنچه كردند همانا خدا دانا است بآنچه در سينه‌ها است‌

كامياب ميگردانيمشان اندكى پس ناچار ميسازيمشان بسوى عذابى سخت‌

و هر آينه اگر بپرسى از آنان كيست كه آفريد آسمانها و زمين را هر آينه ميگويند البته خدا بگو ستايش مر خدا را است بلكه بيشترشان نميدانند

تفسير

خداوند متعال در تعقيب مجادله كفار كه در آيه سابقه اشاره بآن شد فرموده و چون ايمان بخداى يگانه و كتاب او بر آنها عرضه شود گويند ما پيرو دين پدرانمان هستيم كه پرستش بت مى‌نمودند و معلوم ميشود مبناى عقائدشان تقليد است و بايد از آنها سؤال شود بطور انكار كه آيا پيرو پدرانشان هستند اگر چه آن پيروى شيطان و موجب دخول در آتش سوزان جهنّم باشد قمّى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه او نضر بن حارث بود پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله باو فرمود متابعت كتاب خدا را بنما گفت متابعت دين پدران خود را مينمايم و مقصود مذمّت اهل شرك است و بيان انحصار تمسّكشان بتقليد آباء و پس از آن مدح اهل ايمانرا فرموده باين بيان كه و كسيكه واگذارد امور خود را كه در پيش دارد بخدا و بشراشر وجود خود متوجّه بامتثال احكام خدا شود و كار خوب انجام دهد متمسّك بدستاويز محكم الهى شده كه محكم‌ترين دستاويز است و قمّى ره نقل نموده كه مراد ولايت است و عاقبت و سر انجام تمام امور بخدا و اختيار و پاداش او است و كسيكه كافر شود نبايد كفر او موجب حزن و دلتنگى پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم گردد چون ضرر تكذيب او بخودش ميرسد و صدق حضرت ظاهر ميگردد و بازگشت كفّار و ساير خلق بحكم خداوند و حضور در پيشگاه معدلت او است همه را بمجازات اعمالشان خواهد رسانيد همانا خداوند از باطن آنها و

جلد 4 صفحه 280

كينه‌هائيكه در سينه دارند آگاه است چند روزى در دنيا آنها را مهلت ميدهد و از متاع آن بهره‌مند ميفرمايد و پس از آن باجبار وارد جهنّم نموده بعذاب سخت و سنگين آن گرفتارشان خواهد فرمود عجب در آنستكه اين مشركين بالفطره موحّدند لذا اگر از آنها بپرسى كيست خالق آسمانها و زمين بدون درنگ ميگويند خداى يگانه و با وجود اين در مقام پرستش و ستايش بوسوسه شيطان بت‌پرست شده‌اند پس بايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم حمد نمايد خدا را بر آنكه دين او را دين فطرى قرار داد و منكرين او را ملزم بتصديق او و اقرار ببطلان مسلك خودشان فرمود و صدق او را بر همه ظاهر ساخت چون پر واضح است كه اگر خالق آسمانها و زمين خداى يگانه باشد خورشيد و ماه و ستارگان و ملائكه و بتها همه مخلوق اويند و با وجود خالق پرستش مخلوق سزاوار نيست ولى بيشتر آنها علم باين لازم بيّن ندارند و نميدانند كه اين اقرار است از آنها ببطلان مرامشان و فساد كردارشان.

وَ مَن‌ يُسلِم‌ وَجهَه‌ُ إِلَي‌ اللّه‌ِ وَ هُوَ مُحسِن‌ٌ فَقَدِ استَمسَك‌َ بِالعُروَةِ الوُثقي‌ وَ إِلَي‌ اللّه‌ِ عاقِبَةُ الأُمُورِ «22»

و كسي‌ ‌که‌ ‌از‌ روي‌ تسليم‌ رو بخدا ميرود و نيكوكار ‌هم‌ هست‌ ‌پس‌ چنگ‌ زده‌ ‌است‌ بريسمان‌ محكم‌ الهي‌ و بسوي‌ ‌او‌ ‌است‌ عاقبت‌ كارها و برگشت‌ باو ميكند.

وَ مَن‌ يُسلِم‌ وَجهَه‌ُ إِلَي‌ اللّه‌ِ ‌يعني‌ كسي‌ ‌که‌ رو بخدا رود و توجه‌ باو داشته‌ ‌باشد‌ بايمان‌ ‌به‌ وحدانيت‌ ‌او‌ و معرفت‌ بانبياء ‌او‌ و معتقد بعقائد حقه‌ و اعراض‌ ‌از‌ عقائد و مذاهب‌ باطله‌ ‌که‌ قلبا متوجه‌ ‌او‌ ‌باشد‌.

وَ هُوَ مُحسِن‌ٌ باعمال‌ حسنه‌ و اخلاق‌ فاضله‌ و تقواي‌ ‌از‌ مخالفت‌ و معصيت‌ ‌او‌.

فَقَدِ استَمسَك‌َ بِالعُروَةِ الوُثقي‌ ريسمان‌ بمحكم‌ الهي‌ ‌که‌ ‌در‌ اخبار بسيار و زيارات‌ ائمه‌ عروة الوثقاي‌ الهي‌ ‌را‌ بامير المؤمنين‌ و ائمه‌ طاهرين‌ تفسير كرده‌اند و ‌ما ‌در‌ مجلد سوم‌ صفحه‌ 20 ‌در‌ جمله‌ فَمَن‌ يَكفُر بِالطّاغُوت‌ِ وَ يُؤمِن‌ بِاللّه‌ِ فَقَدِ استَمسَك‌َ بِالعُروَةِ الوُثقي‌ لَا انفِصام‌َ لَها بيان‌ ‌آن‌ ‌را‌ كرده‌ايم‌.

وَ إِلَي‌ اللّه‌ِ عاقِبَةُ الأُمُورِ مرجع‌ تمام‌ امور بسوي‌ تو ‌است‌ كيست‌ ‌که‌ عواقب‌ امور ‌او‌ بخير ميشود و بمثوبات‌ تو نائل‌ ميگردد و كيست‌ ‌که‌ عاقبتش‌ بشر ميشود و بعقوبات‌ تو گرفتار ميگردد.

«اللهم‌ اجعل‌ عواقب‌ امورنا خيرا بجاه‌ ‌محمّد‌ و آله‌ صل‌ ‌علي‌ ‌محمّد‌ و اله‌».

]

(آیه 22)- سپس به بیان حال دو گروه مؤمن خالص و کفار آلوده پرداخته، آنها را در مقایسه با یکدیگر و مقایسه با آنچه در مورد پیروان شیطان و مقلدان کور و کر نیاکان بیان کرده، مورد توجه قرار داده، می‌گوید: «کسی که روی خود را تسلیم خدا کند در حالی که نیکو کار باشد، به دستگیره محکمی چنگ زده» و به تکیه‌گاه مطمئنی تکیه کرده است (وَ مَنْ یُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَی اللَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقی).

چنگ زدن به دستگیره محکم، تشبیه لطیفی از این حقیقت است که انسان برای نجات از قعر درّه مادّیگری و ارتقا به بلندترین قلّه‌های معرفت و معنویت و روحانیت نیاز به یک وسیله محکم و مطمئن دارد این وسیله چیزی جز ایمان و عمل صالح نیست، غیر آن، همه پوسیده و پاره شدنی و مایه سقوط و مرگ است، علاوه بر این آنچه باقی می‌ماند این وسیله است، و بقیه همه فانی و نابود شدنی! لذا در پایان آیه می‌فرماید: «و عاقبت همه کارها به سوی خداست» (وَ إِلَی اللَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ).

در حدیثی از امام علی بن موسی الرضا علیه السّلام از پیامبر گرامی اسلام چنین آمده:

«بعد از من فتنه‌ای تاریک و ظلمانی خواهد بود تنها کسانی از آن رهایی می‌یابند که به عروة الوثقی چنگ زنند، عرض کردند: ای رسول خدا! عروة الوثقی چیست؟

فرمود: ولایت سید اوصیا است.

ج3، ص563

عرض کردند: یا رسول اللّه سید اوصیا کیست؟

فرمود: امیر مؤمنان.

عرض کردند: امیر مؤمنان کیست؟

فرمود: مولای مسلمانان و پیشوای آنان بعد از من.

باز برای این که پاسخ صریحتری بگیرند، عرض کردند: او کیست؟

فرمود: برادرم علیّ بن أبی طالب علیه السّلام.

روایات دیگری نیز در همین زمینه که منظور از «عروة الوثقی» دوستی اهل بیت علیهم السّلام یا دوستی آل محمد صلّی اللّه علیه و آله یا امامان از فرزندان حسین علیه السّلام است نقل شده.

بارها گفته‌ایم که این تفسیرها بیان مصداقهای روشن است، و منافات با مصادیق دیگری همچون توحید و تقوا و مانند آن ندارد.